Law of Attraction กฎแห่งแรงดึงดูด

จิตแห่งแรงดึงดูด Mind of Attraction

ตอน 33


ภาพและความรู้สึกของวันนั้นฝังลึกเข้าในจิตใต้สำนึกของเธออย่างเต็มเบ้า ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอจึงมีอาการเหมือนคนโรคประสาท ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนต้องเปิดไฟให้สว่าง เดินเสียงดังๆ เคาะนั่นเคาะนี่ไปเรื่อยๆ เพราะคิดว่าถ้ามีจิ้งจกอยู่มันจะได้ตกใจหนีไปไกลๆ ความกลัวนี้ไม่ได้ลดลง ยิ่งเธอกังวลว่าจะมีจิ้งจกเข้ามาในห้อง ย่อมไม่เป็นอันนอนได้อย่างสงบสุข เธอใช้เทปกาวปิดผนึกทุกซอกทุกมุมทุกช่องว่างที่เธอคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่จิ้งจกจะมุดรอดเข้ามา


พอกลัวจิ้งจกในห้องนอน ก็เริ่มกลัวจิ้งจกในที่อื่นๆ เพราะไม่ว่าจะในครัว ในห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องรับประทาน หรือแม้แต่ที่ระเบียงนอกบ้าน โอกาสที่จู่ๆ จะประจันหน้ากับจิ้งจกขึ้นมานั้นมีมากทีเดียว อาการของเธอยิ่งเป็นอย่างคนโรคประสาทมากขึ้น ทุกซอกทุกมุมทุกหน้าต่างและประตูของบ้านจะต้องใช้เทปกาวปิดผนึกทั้งหมด ใครเปิดหน้าต่างประตูทิ้งไว้จะโกรธมาก ถ้าได้ยินเสียงจิ้งจกร้องคืนนั้นเธอจะนอนไม่หลับ และถ้าเสียงร้องนั้นเกิดในห้องนอน คืนนั้นเธอจะไม่ยอมเข้านอน


จนโตเป็นผู้ใหญ่ทำงานทำการ ใครๆ ก็รู้กิตติศัพท์ของเธอว่าเป็นเจ้าแม่กลัวจิ้งจก ใครมาแกล้งมาแหย่เป็นอันต้องเลิกคบกันทีเดียว และความกลัวมีมากจนถึงขั้นที่เธอคิดว่าการย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียมที่เป็นห้องสี่เหลี่ยมควบคุมสภาพแวดล้อมภายในได้มากกว่า น่าจะช่วยแก้ปัญหาข้อนี้ เธอจึงย้ายไปอยู่คอนโดมิเนียม

จิตแห่งแรงดึงดูด Mind of Attraction

ตอน 35


แต่ประเด็นการเล่าเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่การรักษาเธอคนนั้น เรื่องราวอยู่ที่วันแรกที่หญิงคนนี้มาปรากฏตัวที่สำนักงานของดร.ภาคิน ก่อนเข้ามาผู้คนต้องถอดรองเท้าและวางเรียงๆ กันอยู่ที่ด้านหน้าสำนักงาน วันนั้นมีรองเท้าของผู้คน ทั้งที่เป็นลูกค้า คนไข้ และพนักงานรวมๆ กันแล้วประมาณ 7 คู่ มีคนไข้ลูกค้าที่ถอดรองเท้าเข้ามานั่งรอร่วมกับเธอประมาณ 3-4 ราย



ที่หน้าออฟฟิศจะมีแมวตัวเมียตัวหนึ่งที่ดร.ภาคินเลี้ยงไว้ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว เป็นแมวที่รับมาจากมหาวิทยาลัยราชมงคลวิทยาเขตคลอง 3 ชื่อตาสวย เป็นลูกแมว 1 ใน 7 ตัวที่ผู้ใจบุญมาประกาศในอินเทอร์เน็ตหาคนดูแล เพราะแม่แมวหายตัวไป และลูกแมวเหล่านี้ ถ้าไม่มีใครรับไปดูแล คนดูแลอาคารสถานที่ของมหาวิทยาลัยจำเป็นต้องเอาไปทิ้งริมถนน ปล่อยให้เป็นแมวข้างถนนไป จากที่เดิมเป็นแมวที่แอบซ่อนและขอข้าวกินจากนักศึกษาที่หอพัก



นิสัยเจ้าตาสวยจะชอบคาบเอาอาหารและของเล่นมาโชว์(อาหารของมัน และของเล่นของมัน) หน้าสำนักงานจะมีชุดโต๊ะเก้าอี้หินอ่อนหินขัดชุดหนึ่งตั้งอยู่ วันหนึ่งดร.ภาคินนั่งรับประทานข้าวที่หน้าสำนักงานตรงเก้าอี้นั้น เจ้าตาสวยน่ารักกตัญญูรู้คุณ มันคาบแมลงสาปที่บอบช้ำเหลือประมาณมาวางที่ใกล้ๆ เท้า พอก้มลงมองดู เราหดขาหนีแทบไม่ทัน หรือบางทีจับนกมากินเหลือเศษครึ่งๆ กลางๆ แล้ววางโชว์อวดความเก่งกาจที่หน้าประตูสำนักงาน

จิตแห่งแรงดึงดูด Mind of Attraction


ตอน 37



อีกคราวที่ดร.ภาคินสนใจมากเกี่ยวกับประสบการณ์ของโน้ต อุดมคนนั้น ที่เล่าเรื่องความกลัวแมลงสาป และมันโผล่เข้ามาในรถพอดิบพอดี ทั้งที่หากใครสักคนจะพยายามปาเหรียญบาทเข้ามาในรถ โดยผ่านช่องว่างที่ขอบกระจก อาจต้องพยายามปาอยู่นานมาก แต่เจ้าแมลงสาปตัวนั้นสามารถบินเข้าในรถของโน้ต เจ้าพ่อกลัวแมลงสาปได้ภายใน 1 กระพือปีก(กลับไปอ่านเรื่องนี้ที่”แมลงสาปของโน้ต อุดม บทก่อนหน้านี้)


อีกตัวอย่างของคนกลัวแมงมุมที่มารักษารายหนึ่ง คำบอกเล่าอันหนึ่งของคนนั้น ที่น่าสนใจคือ ด้วยความกลัวแมงมุมมากๆ ของเธอ จู่ๆ วันหนึ่งที่เธอขับรถอยู่บนถนน พบว่า มีแมงมุมตัวนึงค่อยๆ คลานขึ้นมาตามพวงมาลัยรถ ที่เล่นเอาเธอถึงกับปล่อยพวงมาลัยเฉยๆ ให้รถมันวิ่งชนเสาไฟฟ้าเลย


ดร.ภาคินไม่เคยเจอแมงมุมคลานขึ้นมาตามพวงมาลัยรถเลยตั้งแต่เกิดมา และเชื่อว่าคนอีกจำนวนมากมายมหาศาลน่าจะไม่เคยเจอประสบการณ์แบบนี้ ซึ่งแปลกตรงที่ว่า เมื่อกลัวอะไรทำไมสิ่งนั้นถึงได้โผล่ขึ้นมาอย่างเหมาะเจาะขนาดนี้ มันเหลือเชื่อจะบังเอิญ

จิตแห่งแรงดึงดูด Mind of Attraction

ตอน 39

ข้อแรก คนเหล่านั้นเขาคิดถึงสิ่งนั้นตลอดเวลา คิดถึงทุกลมหายใจ คิดถึงทั้งเวลาตื่นทั้งเวลาหลับ เชื่อได้ว่าบ่อยครั้งทีเดียว ที่คนเหล่านั้นจะถึงกับฝัน ฝันว่ากำลังวิ่งหนีจิ้งจกหรือแมลงสาปยักษ์อย่างสุดชีวิต และพบว่า ตัวเองถูกมันคาบไว้ได้ และถูกพวกมันฉีกร่างเป็นชิ้นๆ แล้วขย้อนลงท้องอย่างมีความสุข


ข้อสอง กฎของพลังเชิงบวกบอกกับเราว่า คำว่า”ไม่” และ “จะ” ปราศจากความหมายในเชิงจิตใต้สำนึก แปลว่า ถ้าเขาบอกกับตัวเองตลอดเวลาว่า “ต้องไม่เจอแมลงสาปนะ” “จิ้งจกจะต้องไม่มี ๆ ๆ ๆ” นั่นเท่ากับเขาพยายามบอกกับตัวเองตลอดเวลาว่า “ต้องเจอแมลงสาปนะ” และ “จิ้งจกต้องมี ๆ ๆ ๆ”



ข้อสาม ความกลัวฝังใจ ความกลัวรนรานนั้นต่างหาก เป็นการส่งกระแสพลังที่มีความเข้มสูงออกไปรอบตัว แน่นอน หากเปรียบเทียบกับตอนที่เรานั่งสบายๆ รู้สึกผ่อนคลายมาก กับเวลาที่เรารู้สึกวิตก กังวล กระวนกระวาย กลัว เครียด ฯลฯ ความรู้สึกเหล่านี้มันมีแรงสั่นสะเทือนสูงกว่ามาก เปรียบเหมือนโทรศัพท์มือถือที่วางไว้เฉยๆ กับที่กำลังโทรออกหรือกำลังรับสัญญาณเรียกเข้า สังเกตได้จาก หากมีเครื่องเสียงหรือวิทยุอยู่ใกล้ๆ คลื่นความถี่สูงนั้นจะมีเสียงความถี่ของโทรศัพท์มือถือแทรกเข้าไปในวิทยุทันที

จิตแห่งแรงดึงดูด Mind of Attraction

ตอน 41

สิ่งเหล่านี้จึงยังคงเป็นเรื่องของความเชื่ออยู่ ใครไม่เชื่อก็ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องทำตาม แต่หากใครเชื่อ สนใจจะทำใหม่ ปฏิบัติตัวใหม่ให้มีพลังดึงดูดด้านบวก ดึงดูดแต่สิ่งดีๆ ให้ลองทำตามข้อมูล 4 ข้อที่กล่าวถึงด้านบนนี้ในเรื่องกฎของพลังดึงดูด โดยย้อนรอยวิธีของคนที่กลัวแมลงสาป และจิ้งจก ที่เขาทำแล้วได้ผลกันเป็นอย่างดี แบบที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันได้ผลเลย ดังต่อไปนี้


ข้อแรก เขาคิดถึงสิ่งนั้นตลอดเวลา คิดถึงทุกลมหายใจ คิดถึงทั้งเวลาตื่นทั้งเวลาหลับ และโดยไม่เคยสงสัยในความกลัวของตัวเอง และอย่างไม่ลดละ คุณลองเชื่ออะไรสักอย่างและอยากได้อะไรสักอย่างแบบนี้บ้างสิ เมื่อไหร่ที่ความเชื่อและความอยากแบบนี้มันเข้าไปแทรกอยู่ในความฝันได้แล้วละก็ แปลว่าคุณเข้าขั้นแล้ว ในการทำตามกระบวนการ เชื่อ ทำ คิด และมุ่งหวังอย่างสุดหัวใจ


ข้อสอง กฎของพลังเชิงบวกบอกกับเราว่า คำว่า”ไม่” และ “จะ” ปราศจากความหมายในเชิงจิตใต้สำนึก แปลว่า ถ้าหากเราเคยบอกกับตัวเองว่า “ฉันจะไม่ขี้เกียจ” “ฉันจะไม่จนอีกต่อไป” ฉันจะไม่มีชีวิตย่ำอยู่กับที่แบบนี้” ฯลฯ เท่ากับว่า คุณตอกย้ำให้ตัวเอง “ฉันขี้เกียจตลอดไป” “ฉันเป็นคนจนสม่ำเสมอ” และ “ฉันมีชีวิตที่ย่ำอยู่กับที่ไปตลอดชีวิต” จงเปลี่ยนความรู้สึกต่อตัวเองเสียใหม่ โดยความรู้สึกนั่นต้องหลีกเลี่ยงคำที่มีความหมายเชิงลบ รวมถึงคำว่า “ไม่” และ “จะ” ด้วย


ข้อสาม ความรู้สึกด้านลบนั้นมีความถี่สูงกว่าความรู้สึกด้านบวก ฉะนั้นจงเร่งกำจัดมันออกไปจากจิตให้ไว อย่าใส่ใจกับปัญหาเล็กน้อย อย่าโกรธนาน อย่าวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องเศร้าๆ ทุกข์ๆ หรือความไม่พอใจ เพราะมันจะส่งกระแสด้านลบออกไป เท่ากับไปเรียกเอาเรื่องร้ายๆ สิ่งแย่ๆ เข้ามาในชีวิตเพิ่มเข้าไปอีก ทำตัวให้ร่าเริง เบิกบาน อิ่มใจ สนุก มีความสุขตลอดเวลา ฯลฯ


ข้อสี่ คนที่กลัวสิ่งเหล่านั้นเขาแสดงความรู้สึกขอบคุณอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งเป็นกฎของพลังดึงดูด ที่ทำให้สรรพสิ่งที่ต้องการนั้นเคลื่อนเข้าหา ที่คนเหล่านั้นรู้สึกขอบคุณอย่างสม่ำเสมอ มาจากความรู้สึกที่ว่า “ขอบคุณที่ไม่เจอแมลงสาป” “ขอบคุณที่ไม่เจอจิ้งจก” เมื่อความรู้สึกนั้นมีคำว่า”ไม่” ปนอยู่ด้วย ความรู้สึกขอบคุณที่ส่งออกมาจึงกลายเป็น “ขอบคุณที่เจอแมลงสาป” “ขอบคุณที่เจอจิ้งจก” วิธีที่เราจะใช้กลับกันคือ ให้รู้สึกขอบคุณที่ได้พบได้เจอแต่สิ่งดีๆ ทั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เรื่องใหญ่ๆ เรื่องบังเอิญ เรื่องที่ตั้งใจให้เกิด ขอบคุณให้มากๆ เพราะเป็นความรู้สึกตอกย้ำที่ชัดเจนที่ทำให้เราบอกกับตัวเองว่า “ฉันชอบมัน ขออีกนะ ขออีกนะ ขออีกนะ ขอบคุณมากที่มา ขอบคุณมากที่กำลังมา และขอบคุณมากหากมีมาอีก” ขณะที่เรื่องร้ายๆ ลบๆ ให้เรากล่าวกับตัวเองว่า “ฉันเฉยๆ” “ช่างปะไร” “มันผ่านไป และไปแล้วไปลับ” “มีหนนี้หนเดียว หนหน้าพอแล้ว ขอแต่เรื่องใหม่ๆ ดีๆ”